Het afscheid is begonnen

Er is alweer bijna een weekend voorbij, mijn laatste weekend hier in Barcelona, nog maar 5 dagen te gaan en dan ben ik thuis, dan ben ik gewoon thuis! Wat gek.

Deze week weer veel gewerkt, Anton wil erg graag veel met me spelen omdat hij weet dat ik weg ga. Hij vraagt ook steeds “Ga je morgen weg?” “Nee, morgen nog niet” wel lief!
Ook met verhaaltje voor lezen, wat ging over een verliefde kikker, hij was verliefd op een eend.
(erg mooie boodschap op het eind, “iedereen is gelijk!” omdat de vriendjes van kikker in het boekje zeiden, een kikker en een eend kunnen niet samen, maar ze bewezen het tegendeel). Na het verhaaltje zei ik, “nou droom maar fijn over je vriendinnetje” en toen zei hij “jij bent mijn vriendinnetje” schattig toch :) !

Op zich heb ik het weekend niet zo heel erg veel gedaan, ik weet niet zo goed waarom, had geen zin meer om dingen te bekijken, wist ook niet wat ik moest gaan bekijken. Heb de stad ook al 100x gezien. Denk dat ik het voor mezelf al voor een deel afgesloten heb. Zaterdag avond ben ik wel lekker wezen stappen met Corry, Hui & Ekaterina. Carlotta wou ook nog mee maar die moest nog tot heel laat babysitten, dus dat ging helaas niet door. We zijn met zijn vieren naar Opium geweest, de club die ik ontzettend leuk vind, had wel een paar momenten dat ik besefte dat ik weg ging en dat dit de laatste keer was dat ik hier uit ging, en samen met deze meiden ben. Het was wel erg leuk, heel erg veel gedanst.

Tegen 5 uur gingen we de club uit, we liepen langs de boulevard om dan de trap op te gaan, maar een jongen vroeg ons om hulp, eerst dacht ik dat hij alleen was maar toen zag ik een meisje helemaal dubbelgevouwen op de grond liggen. Hij vroeg of we de ambulance wilde bellen, hij had zijn telefoon in de auto laten liggen, hij vertelde dat een andere jongen al de ambulance had gebeld maar dat de ambulance niet kwam, we vroegen of ze geen telefoon of ID had of zo, want hij had al verteld dat hij haar niet kent, geen idee hoe ze heet en waar ze woont. Er zat niks in het tasje, geen telefoon & geen ID. Wel zaten er drankflesjes in en een kaartje van de jas van Opium, ze had daar dus nog een jas hangen. Ekaterina liep terug naar Opium om haar jas op te halen, daar bleek later ook nog een tas bij te zitten, met ID en telefoon en nog meer drankflesjes en zelfs witte pilletjes, zou het drugs zijn? Vast wel, want ik heb nog nooit iemand er zo slecht aan toe gezien door drank. Hui en ik probeerden haar shirtje omlaag te trekken, dacht eerst zelf dat het een jurkje was maar dat was het niet, ze lag namelijk in haar string met een panty erover heen, wel vreemd, waar is haar rok gebleven? Wat ook wel shockerend was, op haar legitimatie stond dat ze geboren is in 1965, daar schrokken we allemaal van, de jongen ook, we hadden niet verwacht dat ze zo oud zou zijn (zelfs ouder dan mijn moeder), ze zag er ook wel jonger uit dan in de 40, al hebben wij 4 haar gezicht niet gezien. Er was inmiddels een jongen bij komen staan en die heeft nog een keer een ambulance gebeld. Na een half uur was er nog steeds niemand, we besloten haar de trap op te tillen, dat ging nog niet zo gemakkelijk want ze hing echt als een (grote) baby. Midden op de trap ging ze heel erg hangen dus moesten we haar even op de trap leggen en weer doorgaan daarbij verloor ik nog M’n schoen, snel weer aangedaan en weer verder. Boven hebben we haar op een bankje neergelegd. Het ziekenhuis was schuin aan de overkant van de straat, dus de jongen besloot om zelf iemand te halen, na een tijdje kwam hij terug gerend, met een ambulance achter hem aan rijdend. Ze stopten vlak bij ons en een ambulance jongen begon haar hoofd vast te pakken en tegen haar praten, ging allemaal heel onhandig & ze bleef maar zeggen, Puta, goh ze heeft ook nog een stem! Na een paar minuten kwam er nog een ambulance aan, die bleef aan de straat staan, twee ambulance mensen kwamen erbij, een man zei tegen die jongen die nog steeds het hoofd van de vrouw in zijn handen had, wat doe je dat moet je niet doen, dus hij kwam er bij en scheen met een zaklamp in haar ogen, vervolgens tilden ze haar met z’n tweeën op, nou ja, ze hing als het ware tussen beide, wat ik niet begreep is dat ze haar meenamen naar de achterste ambulance terwijl er 1 vlak bij stond, want halverwege ging ze heel erg hangen en moest er een derde persoon bij komen om haar weer een beetje rechtop te krijgen. Ze ging ook niet gelijk in de ambulance, ze moesten haar echt duwen om haar er in te krijgen. Ik vroeg aan die jongen waarom ze niet naar de ambulance gingen die dichtbij was, zegt hij: “ja die andere 2 hebben pauze, ze vroegen ook al of het levensbedreigend was toen het antwoord nee was zei die jongen, oh dan doen we niks” (hebben ze uiteindelijk wel gedaan), maar wat een instelling! “Echt Spanjaarden” zei Corry. De twee jongens keken haar aan en zeiden “echt Spanjaarden?!” want ze zijn namelijk zelf Spaans, haha. Vind het echt goed van de jongen dat hij bij dat meisje gebleven toen hij haar zag liggen, iemand met een goed hart. En terwijl hij bij haar zat nog op de boulevard hebben 4 (volgens hem) Marokkanen, hun proberen te beroven, haar tasje probeerden ze te pakken en ze hebben geld uit zijn broekzak gepakt, wel zielig, gelukkig zei hij dat er maar 20 euro in zat nog. Nadat hij “policia” riep zijn ze snel weg gerend!

Na dit avontuur zijn we richting huis gegaan, vanaf de metro door een gang naar de trein moest ik alleen lopen precies op dat moment kwam er een vreemde gast naast me lopen, het voelde gelijk al niet goed (thank god voor mijn intuïtie), hij begon in het Spaans tegen me te praten, “hallo”, ik zei niks terug, “Hallo hoe is het?”, ik zei weer niks, normaal als iemand hoi tegen je zegt na het uitgaan kun je best wat terug zeggen want dan zijn ze alleen maar aardig, maar deze niet, hij kwam heel dicht naast me lopen, erg irritant, hij bleef de hele weg naast me lopen en aandacht proberen te trekken, na een tijdje begon hij het zelfs in het Engels te proberen. Ik bleef stil, aangekomen bij de poortjes van de trein zei hij weer in het Spaans, “ga je ook met de trein” weer zei ik niks. Hij ging door het poortje maar mij poortje werkte niet, mooi zo, dus ik ging later door de poortjes hij keek nog wel om maar liep toen verder met zijn vriend naar platform 2 ik moest gelukkig naar platform 1, over het spoor heen riep hij me nog na, hoe wanhopig kan een persoon zijn!

Nou dat was me het weekend wel weer!

Nu gaat het echt ontzettend snel, ben al bijna weer thuis! Ga hier zeker nog meer schrijven over de Spanjaarden en ofcourse ook schrijven hoe het weer is om terug te zijn in Nederland!

Heel veel liefs & een kus!